دکتر نیما قربانی استادتمام دانشگاه تهران و عضو هیئت علمی مدرسه جدید روانپزشکی واشنگتن (New Washington School of Psychiatry) است. وی سوپروایزر رسمی انجمن بینالمللی درمانهای پویشیتجربهای (IEDTA) است. ایشان افزون بر تربیت درمانگر در حوزه رواندرمانی پویشی فشرده و کوتاهمدت (ISTDP)، به آموزشهای نظری و تجربهای همچون مهارتهای ارتباطی، ماهیت فرآیندهای ناهشیار، و نیز فرضیه پیوستاری شیفتگی- شفقت میپردازد.
ناهشیاری چیست؟ (آفلاین)
آثاری که در خصوص ناهشیاری منتشر شدهاند، چیزی فراتر از تاریخ نظریههای عمدتاً روانپویشی نبوده است. پرسش اساسی همچنان باقی است: وقتی از ناهشیار سخن میگوییم، درواقع مرادمان چیست؟ ماهیت ناهشیاری چیست؟ ناهشیاری چه اهمیتی در سلامت و بیماری و شکوفایی استعدادها دارد؟ مواجهه با ناهشیاری چه سیری را در تاریخ نظریهها و فنون رواندرمانی سپری کرده است؟ چگونه میتوان از این مفهومسازیها به شکل منسجمی در فرایند رواندرمانی بهره برد؟ پاسخ محتمل به پرسشهای یادشده محور این دوره آموزشی است.
از تملک تا تعلق: فرایند تحول مهرورزی (آفلاین)
این دوره به نظریه پیوستاری رشد ظرفیت مهرورزی، از خودشیفتگی و میل به تملک تا احساس تعلق و مهرورزی میپردازد. سازوکارهای این دگردیسی و تجربه عشق رمانتیک و افلاطونی از محورهای این دوره خواهد بود. به عبارت ساده، چطور آدمها از خودخواهی به عشقورزی میرسند و چطور و چرا خودخواهی را با عشق اشتباه میگیرند؟ و آیا اصلاً اشتباهی در کار است؟ همچنین، داستان پادشاه و کنیزک مثنوی بر مبنای این نظریه، تبیین و تأویل خواهد شد.
دفاع بدوی یا نگاه بدوی؟ رشد، کارکرد، و پیامدها (آفلاین)
آنچه از یک منظر واکنش دفاعی بدوی در نظر گرفته میشود، درواقع حالتی از هشیاری است که در مراحل فروتر تحول بر تجربه انسانی سایه میافکند. این حالتهای هشیاری همواره در پس ذهن آدمها حاضرند و ممکن است در وهلههایی دوباره هشیاری آدمی را تسخیر کنند. اینکه چه احساساتی مولد چنین تجربههای فراگیر مخربیاند و به چه شکلی این سازوکارهای دفاعی بدوی و احساسات همخوان با آنها در متونی مانند مثنوی به تصویر کشیده شدهاند، محور دوره حاضر است.
جبر اختیاری یا اختیار جبری؟ (آفلاین)
مفهوم «من» از محوریترین و غامضترین مباحث روانشناسی است که متأثر از روح زمان است و در طول تاریخ دگردیسی یافته است. جبر و اختیار از مفاهیمی است که ارتباط تنگاتنگی با «من» دارد. «من» و ماهیت آن در قالب آزادی و اختیار، و یا ضرورت و اجبار معنا مییابد. نحوه مواجهه با این مفاهیم، تعیینکننده رویکرد ما به مسئولیت، پاداش و تنبیه، تغییر رفتار، و رواندرمانی است. در این دوره آموزشی، تحول تاریخی مفهوم «من»، ارتباط آن با ماهیت ناهشیاری و اراده آزاد، جایگاه «من» در تبیین های روانشناختی، و نقش محوری آن در شکلگیری فنون و الگوهای رواندرمانی مورد بازبینی و بحث قرار میگیرد.
از شیفتگی تا شفقت (دوره اول و دوم)
در حرکت از مسیر شیفتگی به شفقت آنچه که در زندگی روزمره با آن روبهرو میشویم، واکنشهای روانی است که هریک به شکلی فرآیند رشد و پختگی شیفتگی به شفقت را مسدود و مختل میکند.